అలనాటి లీలా మహల్

ఇదంతా ఇప్పుడు వ్రాయటానికి కారణం, ప్రేరణ ఈ మధ్య మార్చ్ 8, 2014 నుండి 14 వరకూ నేను విజయవాడలో ఉండి  పలు పాత ప్రాంతాలు తిరుగులాడటం. ఏమున్నది గర్వకారణం! పాతను తుడిచేసి కొత్తచేస్తున్నారు. ఎక్కడ చూసినా రియల్ ఎస్టేటు రాబందుల మయం, మాయ. కాస్త నాలుగు వందల గజాల స్థళం ఉంటే చాలు వాళ్ళని అల్లించి-బెల్లించి అక్కడున్న పాత కట్టడాన్ని "కొట్టేసి" కమర్షియల్ కాంప్లెక్స్ లేదా అపార్ట్మెంట్లు. ఇంతే! ఇంతకు మించిన అభివృద్ధి  మనకు తెలుసినట్టు  లేదు. పాత నగరాన్ని అలాగే ఉంచి కొత్త నగరం కట్టుకోవటం మనకు తెలియదు.  తెలిసినా డబ్బులు ఎలా వస్తాయని, పాతవన్నీ డబ్బులు చేసుకోవటం. అదే ఈరోజు అందరికీ తెలిసిన అద్భుత ఆర్ధిక శాస్త్ర పరిజ్ఞానం.

ఆలా తిరుగుతూ పాత బస్ స్టాండ్, మమతా, మనోరమా  హోటల్ ప్రాంతంలో లీలా మహల్ ఎలా ఉందో అని వెడితే ఏమున్నది అక్కడ? సినిమా హాలు లేదు! "కొట్టేశారు". కొట్టేసి ఏమి పెట్టారు?  ఒక కార్ల పార్కింగ్ నడుస్తున్నది. అలనాటి మన లీలా మహల్ లేదు. ఎన్ని జ్ఞాపకాలు ఎన్నెన్ని గుర్తులు ఈ సినిమా హాలు చుట్టూ ఉన్నాయి. నాకే కాదు వేల మందికి!

 లీలా మహల్ డిసెంబరు 31,  1944లో ప్రారంభోత్సవం చేసినప్పటి ఫోటో 

 ఫోటో కర్టెసీ ది హిందూ వార్తా పత్రిక 

విజయవాడ లేదా విజయవాడ పరిసర ప్రాంతాల్లో పుట్టి పెరిగి ఆంగ్ల చిత్రాలంటే అభిమానం ఉన్న వారందరికీ గుడి లాంటిది "లీలా మహల్". సినిమా హాలు పైన ఉన్న సరస్వతీ దేవి బొమ్మ అందరికీ చిరపరిచితం.  ఈ హాలులో నా చిన్న తనంలోమా మేనమామ శ్రీ శుద్దపల్లిచంద్ర మౌళి (ఆయనే నాకు ఆంగ్ల సినిమాలు పరిచయం చేసినది) తీసుకు వెళ్ళిన

   శ్రీ శుద్దపల్లి చంద్రమౌళి 

ఆంగ్ల సినిమాలు చూసి ఉండవచ్చు, సరిగ్గా గుర్తు లేదు.  కాని నా అంతట నేను ఒంటరిగా లీలామహల్లో చూసిన మొదటిది    "ది డిసర్టర్"  అనే సినిమా, అది కూడా   1973లో.  అప్పట్లో ఆ హాలులో మూడు తరగతులు ఉండేవి. ఏభై పైసలు (నేల క్లాసు అని పిలిచినా చెక్క కుర్చీలు ఉండేవి), రూపాయి పదిహేను పైసలు (దీన్నే కుర్చీ క్లాసు అంటే  కుర్చీ ఆ కుర్చీకి కొద్దిగా కుషన్  ఉండేది), రెండు  రూపాయలు (బాల్కనీ అంటే ఇప్పుడు మేజ్ నైన్  ఫ్లోర్ అంటున్నారే,   అలా హాలులో కొంత భాగం బాల్కనీగా మెట్లు ఎక్కి వెళ్ళాలి,  అక్కడికి  ప్రవేశం ప్రత్యెక ఏర్పాటు). నేల మరియు కుర్చీ క్లాసులకు బయట నుంచి లైన్లు ఉండేవి అంటే టిక్కెట్టు తీసుకున్న తరువాతే లోపలకు ప్రవేశం, బాల్కనీవాళ్ళకు టిక్కెట్లు కౌంటర్ లోపలే ఉండేది. 

నాకు బాగా గుర్తు,  రూపాయి పదిహేను పైసలకు టిక్కెట్లు  ఇచ్చే ఆయన, ఎప్పుడూ చిరచిర లాడుతూ-తీవ్రమైన అజీర్తి రోగంతో బాధ పడుతున్న వాడిలాగా ఉండే వాడు (ఇది పూర్తిగా మా ఊహ మాత్రమే)- ప్రేక్షకులను ఎప్పుడూ విసుగ్గానే చూసేవాడు, ఆయనకి  జీతం ఎవరి వల్ల  వస్తున్నదో గమనించుకోకుండా! 

మరొక ఇద్దరు గుర్తుకు వస్తున్నారు. ఒకరు ఆ హాలు ప్రొజెక్టర్ ఆపరేటర్, అప్పటికే బాగా పెద్దాయన చక్కటి తెల్లటి యూనిఫామ్ లో చెరగని చిరునవ్వుతో,  చలాకీగా సినిమా నడిపిస్తూ కనిపించేవారు. యూనిఫామ్ అంటే తెల్లటి నిక్కరు, బెల్టు లోపలికి టక్ చేసిన తెల్ల చొక్కా. మరొకరు ఆ హాలు గెట్ కీపర్ చాలా లావుగా ఉండేవాడు చెవులకు, ఒక చేవుకు అనుకుంటాను రింగు ఉండేది. మిగిలిన గెట్ కీపర్లు కూడా వాళ్ళే కనపడేవాళ్ళు, అంటే చీటికి మాటికి వాళ్ళను వెళ్ళ గొట్టి కొత్తవాళ్ళను పెట్టె వాళ్ళు కాదన్న మాట. లీలా మహల్ ఒక్క దాంట్లోనే సినిమా వెయ్యటం చాలా సులభంగా చూడగలిగే వాళ్ళం, ప్రొజెక్టర్ రూం అందరికీ చూసే చోటనే  ఉండేది, వాళ్ళు వెనుక తలుపు తీసి ఉంచేవాళ్ళు, పిల్లలం అప్పుడు ప్రొజెక్టర్  తిరగటం, రీళ్ళు వెనక్కి తిప్పటం వంటి ప్రక్రియలు ఆశ్చర్యపోతూ చూసే వాళ్ళం.

ఒక సినిమా చూసేసిన తరువాత మర్చిపోయ్యే, మర్చిపోనిచ్చే  హాలు కాదు లీలా మహల్. ఒక సినిమాకి వెడితే పది రాబొయ్యే సినిమాల "ట్రైలర్లు" వేసి మన్ని ఆకర్షించి మళ్ళీ  మళ్ళీ  సినిమాలు చూసేట్టు చేసేవాళ్ళు.

లీలా మహల్ వ్యవస్థాపకులు శ్రీ గిరిజా ప్రసాద్

ఎప్పుడన్నఅటు పక్కనుంచి వెడుతూ సైకిలు అలా ఫుట్ పాత్  కు ఆనించి తాళం వేసి లోపలకు వెళ్లి అక్కడ ఉన్న రాబొయ్యే సినిమా స్టిల్స్ చూడటం ఒక  అనుభూతి. అలా వెళ్ళినప్పుడు ఆ సినిమా హాలు అధిపతి గిరిజా ప్రసాదు (అప్పటికి ఆయనేవ్వరో తెలియదు) ఒక వెదురు కుర్చీలో కూర్చుని కనిపించేవారు. 

 ఫోటో కర్టెసీ ది హిందూ వార్తా పత్రిక 

అలా మొదలయిన నా ఆంగ్ల సినిమా ప్రస్తానం (ప్రేక్షకుడిగా) పెరిగి పెరిగి అదొక పెద్ద హాబీగా మారింది. ప్రస్తుతానికి పూర్తి క్లాసిక్ సినిమాలను మాత్రమె చూసే దశకు రిఫైన్ అయ్యింది. ఒక పెద్ద ఆంగ్ల సినిమా డాటాబేస్ తయారు అయ్యింది నా దగ్గర. ఈ మొత్తానికి మూలం లీలా మహల్. 

సామాన్యంగా లీలా మహల్లో ఆంగ్ల సినిమాలు మాత్రమె వచ్చేవి. కాని 1972 లో అనుకుంటాను "జై బంగ్లా" అనే హిందీ సినిమా ఈ హాలులో వస్తే, మా మేనమామ మా పిల్లలు అందరినీ, (దాదాపు 10 మందిమి-నేను, మా తమ్ముళ్ళు, కజిన్స్ కలిసి) తీసుకు వెళ్ళాడు. ఇది అప్పుడే ముగుసిన బంగ్లా దేశ్ యుద్ధం, ముక్తి బాహిని వాళ్ళు పాకిస్తాన్ సైన్యాన్ని ఎలా ఓడించారు విషయం మీద తీసిన ఊహాజనిత సినిమా. అప్పుడు పైన చెప్పిన గేట్ కీపర్, ఇంతమంది  పిల్లల్ని చూసి  ముందుగానే మమ్మల్ని  లోపల కూచోపెట్టి,  మా మామయ్యకు టిక్కెట్లు తెచ్చి ఇచ్చాడు. అప్పట్లో పిల్లలతో వెడితే అలాంటి మర్యాదలు ఉండేవి! ఇవ్వాళ సినిమాకు వెడితే మానేజరు రూపంలో ఉండే రౌడీలు, జంతువుల్లాగా ప్రవర్తించే గెట్ కీపరులు ఎక్కువగా  కనపడతారు.  ఇప్పుడు కూడా మంచి వాళ్ళు ఉండి  ఉండవచ్చు కాని వాళ్ళను చూసే అదృష్టం నాకు కలగలేదు. 

సామాన్యంగా లీలా మహల్లో సినిమాలు రెండు మూడు రోజులకి మించి ఆడేవి కాదు. లిథో ప్రింట్ లో తయారయిన బ్లాక్ ఆండ్ వైట్ పోస్టర్లు ఊరంతా అంటించే వారు, హాలులో మాత్రం వాళ్లకు వచ్చిన ఫారిన్ కలర్ పోస్టర్లు అంటించే వాళ్ళు.ఈ సినిమా హాలు వాళ్ళు గోడల మీద పోస్టర్లు అంటించే  వాళ్ళు కాదు, మునిసిపాలిటీ అనుమతి తో నగరంలో అక్కడక్కడా చిన్నపాటి హోర్డింగులు ఉంచేవాళ్ళు, తమ తోటి ఆంగ్ల సినిమా హాలు అయిన నవరంగ్ టాకీస్ తో కలిపి ఈ హోర్డింగులు ఉండేవి. హోర్డింగ్ అంటే పెద్ద ఏర్పాటు ఏమీ కాదు, రెండు సర్వే  దుంగలకు రెండు పోస్టర్లు అంటించే పెద్ద రేకు ఒకటి బిగించి, ఆ దుంగలను రోడ్ మార్జిన్లో ఎవరకి అడ్డం లేని చోట ఏర్పాటు చేసేవాళ్ళు మా ఇంటి దగ్గరలో, నేను కాలేజీకి పొద్దున్నే వెళ్ళే మార్గంలో లీలా మహల్ పోస్టర్లు అంటించే ప్రత్యెక హోర్డింగ్ ఉండేది. ప్రతిరోజూ దూరం నుంచే తెలిసి పొయ్యేది కొత్త సినిమా వచ్చేసిందని. ఇక టిక్కెట్ డబ్బులకు ఆరాటం, ఎలాగోలాగ రెండు మూడ్రోజులు టిఫిన్ మానేసి (మా నాన్నగారు రోజుకు నలభై పైసలు ఇచ్చేవారు, టిఫిన్ ఒక్కంటికి  ఇరవై పైసలు ఉండేది అప్పుడు) ఆ డబ్బులతో సినిమాకు చేక్కేయటం, ఆ సినిమా చూస్తుండగానే మరి కొన్ని సినిమాల ట్రైలర్లు, వాటిల్లో కొన్నిటిని గుర్తుంచుకుని చూడటానికి ఎదురు చూడటం! అలా నా కాలేజీ జీవితం మొత్తం గడిచి పోయింది. మా కాలేజీ షిప్ట్ కాలేజీ, మాకు పొద్దున్న 7:30 లకు క్లాసులు మొదలయ్యి, మధ్యాహ్నం 12:10 వరకూ క్లాసులు. ఈ ఏర్పాటు సినిమాలు  చూడటానికి అద్భుతంగా ఉండేది. 

లీలా మహల్లో మరొక చిత్రం చేసేవాళ్ళు. అదేమిటంటే ఒకే టిక్కెట్ కు రెండు సినిమాలు. సామాన్యంగా ఆంగ్ల సినిమాలు గంట, గంటన్నర కంటే ఉండేవి కాదు. ఒక్కో సారి గంట లోపు సినిమాలు కూడా వచ్చేవి. అలాంటప్పుడు ఇంటర్వెల్ దాకా ఒక సినిమా, ఇంటర్వెల్ తరువాత మరొక సినిమా చూపే వాళ్ళు. లేదంటే, ఇంటర్వెల్ దాకా కార్టూన్ సినిమాలు ఉడీ-ఉడ్పెకర్, టాం ఆండ్  జెర్రీ ఇంకా అనేకం ఈ హాలు ద్వారానే మాకు పరిచయం. ఎక్కువగా మేము మార్నింగ్ షోకు ఆదివారం సినిమాలకు వెళ్లినట్టు గుర్తు. ఇంటినించి వెళ్ళటం రావటం కూడా పదకొండో నెంబరు మీదే! 

అపట్లో ఎయిర్ కండిషన్ ఉండేది కాదు, సాయంత్రం ఫస్ట్ షోకి వెడితే, కాస్త చీకటి పడంగానే తలుపులు  తీసేసే వాళ్ళు, చక్కటి గాలి వేసేది. అలా చూసిన సినిమాలు ఎన్నో, ఇప్పుడు గుర్తుకు వస్తే "నోస్టాల్జియా" (పాత జ్ఞాపకాల యావ) తప్ప మరొకటి లేదు. Nostalgia కు సవ్యమైన తెలుగు మాట ఇంతవరకూ నా దృష్టికి రాలేదు, అందుకనే అదే పదాన్ని వాడవలసి వచ్చినది. 

 ఈ హాలులో సినిమాలు నేను ఎక్కువగా చూసినది ఏభై పైసల టిక్కెట్లోనే. విజయవాడలో మరే హాలులో అయినా సరే బాల్కనీకి వెళ్ళగలిగిన స్థోమత ఉన్న నేను, ఈ హాలులో మాత్రం, "నేల" టిక్కెట్టుకే వెళ్ళే వాణ్ణి.  ఆ హాలులో అమలు పరిచిన పరిశుభ్రత, "నేల" టిక్కెట్ లో కూడా  శుభ్రంగా సినిమా చూడగల వాళ్ళు మాత్రమే (కూచుని అటూ  ఇటూ ఉమ్మేయటం, సిగిరెట్లు తాగటం, వెర్రి వాగుడు వాగుతూ ఉండటం, సీట్లెక్కి అరవటం, కాయితాలు ఎగరెయ్యటం వంటి "అలాగా పనులు" చెయ్యని వాళ్ళు) ఉండటం, అన్నిటికన్నా ముఖ్య కారణం. పైగా వారానికి రెండు  నుంచి మూడు సినిమాలు మారిపొయ్యేవి, అవ్వన్నీ చూడటానికి "మనీ మానేజిమెంట్"

నేను,  నా బాల్య మిత్రుడు ప్రఖ్యా రామశాస్త్రి,

కారణాలు. ఇలా నేను ఆ హాలులో ఎక్కువగా నా బాల్య మిత్రుడు శాస్త్రి తో చూసాను. ఇద్దరం కూడా చూసేది అమెరికన్ సినిమాలు, లేదంటే బ్రిటిష్ సినిమాలు వెరసి ఆంగ్ల సినిమాలు. అదుకనే నేమో ఎవరి డబ్బులు వాళ్ళు పెట్టుకుని అమరికన్ పధ్ధతిలోనే సినిమా చూసేవాళ్ళం, ఒకళ్ళొకొకళ్ళు డబ్బులు పెట్టుకోవటం అలవాటు మాకు కాలేదు. ఇదే,  మా ఇతర ఫ్రెండ్ల దగ్గిర నాది విచిత్ర ప్రవర్తనగా ఉండేది. ఏమి చేస్తాం మన అలవాటు మనది. ఇలాగే

 ఆప్పటి  మా "సినిమా గాంగ్" ఇప్పటి రూపాల్లో 

గుంపుగా ఎప్పుడన్నా సినిమాలకు వెడితే పైన చెప్పిన బాల్య స్నేహితుడు (మాకు కజిన్  కూడా) శాస్త్రి తో పాటు మా పిన్నిగారబ్బాయిలు విష్ణు శాయి కలిసే వాళ్ళు, ఎక్కువగా విష్ణు మాతో బాటు చాలా సినిమాలు చూశాడు, అదే అమెరికన్ పధ్ధతిలో. నా తృప్తి ఏమంటే మా ఇద్దరు పిల్లలకి కూడా ఈ హాలులో సినిమాలు చూపించ గలిగాను. 

మీరు చెబితే నమ్మరు  గుండమ్మ కథ, మిస్సమ్మ, ఆత్మా గౌరవం సినిమాల తరువాత,  నాకు శంకరా భరణం సినిమా వచ్చే వరకూ, తెలుగు సినిమాలు  చూడనే లేదు. ఈ రెండు కాలగమనాల మధ్య వచ్చిన సినిమా ఏక్టర్లు, వాళ్ళ సినిమాలు, ఆ దర్శకులు నాకు తెలియనే తెలియదు. కారణం, టైమేది! లీలా మహల్లో ఆంగ్ల సినిమాలు చూడటానికి అలవాటుపడి, పోస్టర్ల దగ్గిర నుంచీ తెలుగు సినిమాలంటే ఏవగింపు మాత్రమే కలిగేది. 1990 లు వచ్చాక రాజేద్ర ప్రసాద్ సినిమాలు చూసేవాడిని. ఇప్పుడిప్పుడు కొత్త దర్శకులు (వంశీ, శేఖర్ కమ్ముల, ఇంద్రగంటి, రాజమౌళి, వంటి వారు) వచ్చి  సినిమాలు వాటిల్లో కొన్ని మంచివి కూడా, ఆంగ్ల సినిమాలకు దీటుగా తెలుగు తీయటం ఒక గొప్ప మార్పు. ఇప్పుడు వచ్చే తెలుగు సినిమాలు టెక్నికల్ గా హాలీఉడ్ సినిమాలకు దీటుగానే ఉన్నాయి,  కానీ, ఏదో లోటు.

1980లు వచ్చేప్పటికి లీలా మహల్ కూడా మారుతూ కనపడింది, వాళ్ళు తెచ్చే సినిమాల నాణ్యతలో తేడా వచ్చేది, ఒకప్పుడు క్లాసిక్ సినిమాలు మాత్రమే తీసుకు వచ్చే లీలా మహల్, ఆంగ్లంలో సినిమాల పేరిట వచ్చే చెత్తను కూడా తీసుకు రావటం మొదలు పెట్టారు, జనంలో మారిన టేస్ట్ 

 1980/90 లలో లీలా మహల్ రూపం. మాకు తెలిసిన 1970లలో లీలా మహల్  ఫోటో లేదు 

కారణాన వాళ్ళకు నచ్చే సినిమాలు తేవా లన్న తహతహలో ఇలాంటిది జరిగి ఉండవచ్చు. 





లీలా మహల్ ప్రాభవం తగ్గటానికి ముఖ్య కారణం ఎన్ టి రామారావు. తెలుగు నాట సినిమాలు నాశనం  అవ్వటానికి ఆయన వేసిన పునాది స్లాబ్ సిస్టమ్! అంటే  హాలు నిండినా,  నిండక పోయినా సరే, ఆ హాలు కపాసిటీ ప్రకారం వినోదపు పన్ను కట్టాలి. ఇది ఎలా ఉంటుంది అంటే  ఒక రచయితా తానూ వ్రాసిన పుస్తకాన్ని పదివేల  కాపీలు వేశాడు అనుకుందాము, అవ్వి అమ్ముడయినా కాక పోయినా, ప్రింట్ అవ్వంగానే మొత్తం పదివేల కాపీలకు సేల్స్ టాక్స్ కట్టు అన్నట్టుగా ఉంటుంది. 

ఆంగ్ల  సినిమాలు ఆడేదే రెండు  మూడు రోజులు.  ఏదో రెండు వందల మంది వస్తే చాలు ఆ హాలు ఖర్చులు పోను సామాన్య లాభం వచ్చేది, హాలు నడుపుతూ ఉండేవాళ్ళు. వచ్చిన కలెక్షన్ ప్రకారం టాక్స్ కట్టుకునే వాళ్ళు. అలా సరదాగా ఆంగ్ల సినిమాలు నడుపుకుంటున్న లీలా మహల్ కు,  ఈ స్లాబ్ సిస్టం అశనిపాతమే అయ్యి, చివరకు ఆ హాలు పతనానికి దారి తీసింది. స్వయంగా సినీ నటుడైన ఎన్ టి ఆర్ ఇలా సినిమా హాళ్ళ  వెన్ను విరవటం  ఏమిటో ఇవ్వాళ్టికీ నాకు అర్ధం కాని మిష్టరీ. 

 1990 లు వచ్చేప్పటికి మనకు శాటిలైట్ చానెళ్ళు ముఖ్యంగా స్టార్ మూవీస్ రావటంతో లీలా మహల్ కు మరొక పెద్ద దెబ్బ తగిలింది. ఇదివరకు ఎప్పుడో  సినిమా హాల్లో వస్తే మాత్రమే చూడగల ఆంగ్ల సినిమాలు రోజులో నాలుగైదు సార్లు ఆదే  సినిమా,  ఇంట్లోనే ఉన్న టి వి లో రావటం మొదలు పెట్టి, సినిమా హాలల భవితవ్యం ప్రశ్నార్ధకం చేసేసింది. 

ఈ దెబ్బతో లీలా మహల్లో తెలుగు సినిమాలు, అందులోనూ పరమ చెత్త సినిమాలు (స్లాబ్ సిస్టం ప్రకారం హాలు నిండితేనే లాయికీ మరి) తేవటం మొదలు పెట్టారు. కొనసాగలేక,  కొన్నాళ్ళు మూసి ఉంచారు, మరి కొంత కాలం ఏదో పెళ్లిళ్లకు వాటికి ఇచ్చారు. నేను చివరిసారి చూసినప్పుడు  హాలును రీమోడల్  చేస్తున్నారు, మాకు తెలిసిన గేట్ కీపర్లు అందరూ ఉత్సాహంగా పనిచేస్తూ కనిపించారు. లోపలి వెళ్ళి  మేము ఎక్కువసార్లు కూచుని సినిమా చూసిన సీట్లో కూచుని వచ్చాను.  టి వి పోటీ, ఇంకా ఆపైన వచ్చిన ఇంటర్ నెట్ డౌన్లోడ్ దెబ్బలు  తట్టుకోలేక పోయింది లీలా మహల్. చివరకు లీలా మహల్  మరణించింది, "కొట్టేశారు".  ప్రస్తుతం కారణం తెలియదుకాని ,  లీలా మహల్ ఉన్న జాగా ఖాళీగా ఉన్నది, కార్ పార్కింగ్ గా వాడుతున్నారు. 

 లీలామహల్ ను పడగోడుతున్నప్పటి దృశ్యం 

 అలనాటి లీలా మహల్లో సినిమాలు చూసిన ఆంగ్ల సినిమా అభిమానులు హాలును పడగోడుతున్నప్పుడు కళ్ళనీళ్ళ పర్యంతం అయ్యారుట. కొందరు మాత్రం, చెత్త సినిమాలు వేసే కంటే ఇలా కూలగొట్టటమే  మంచి పని అని నిరాశతో వ్యాఖ్యానించారని "ది హిందు" పత్రిక వారు వ్రాసారు  

లీలా మహల్ గురించిన మరొక ముఖ్య విషయం.  జ్ఞానపీఠ్ అవార్డు గ్రహీత, కవిసామ్రాట్ శ్రీ విశ్వనాథ సత్యనారాయణ గారు క్రమం తప్పకుండా ఈ హాలులో సినిమాలు చూశేవారు. అందుకనే కాబోలు ఆయన వ్రాసిన నవలల్లో కొన్నిటిలో ఆ ఆంగ్ల సినిమా టేకింగ్ చాయలు కనపడతాయి,  పాతిపెట్టిన నాణెములు, కడిమి చెట్టు మొదలుగా గల నవలల్లో. ఆయన సినిమాకు రావటమే చిత్రంగా ఉండేదట, ఆయన దర్జాగా రిక్షాలో వచ్చి సూటిగా

శ్రీ విశ్వనాథ సత్యనారాయణ గారు

బాల్కనీలోకి వెళ్ళి తనకు నచ్చిన సీట్లో కూచునేవారట. ఆయన రాక చూసి హాలు వారు టిక్కెట్ తీసుకెళ్ళి ఇస్తే వెంటనే డబ్బులు ఇచ్చేవారు. మేము విశ్వనాథ వారికి ఉన్న ఆంగ్ల సినిమా చూసే అలవాటె మాకూ ఉన్నదని మాకు ఎంతో గర్వంగా ఉండేది. శ్రీ విశ్వనాథ 1976లో మరణించారు.  ఇప్పుడు కనుక ఉండి  ఉంటే ధుమ ధుమలాడుతూ,  కోపంగా ఏదో మనకు అర్ధం కాని తెలుగులో ఒక పద్యం వ్రాసేవాళ్ళే!

నా జ్ఞాపకాలను వ్రాయటానికి ముఖ్య కారణం నేను ఈ మధ్య విజయవాడ వెళ్ళిరావటం అయితే, ముఖ్య వివరాలు, ఫొటోలు  దొరికినది మాత్రం  హిందూ వార్తా పత్రికలో వచ్చిన రెండు  వ్యాసాలు. 

ఏప్రిల్ 15 2006 మెట్రో ప్లస్ లో వచ్చిన వ్యాసం 

ది హిందు  2012 జూన్ 15-An iconic landmark fades into history

ఏది ఏమైనా లీలా మహల్ అంటే అప్పటి రోజుల్లో 1950 ల నుంచి 1980 లవరకూ విజయవాడ లో పుట్టి పెరిగిన ఆంగ్ల సినిమా అభిమానుల జీవితాల్లో భాగం, వాళ్ళ జ్ఞాపకాల్లో కలకాలం ఉంటుంది.